Zacznijmy jednak od pokreślenia różnic pomiędzy dwoma, często mylonymi modelami biznesowymi. MVNO i subbrandy to dwa różne podejścia w sektorze telekomunikacyjnym, które mają na celu dotarcie do różnych segmentów rynku, a często są ze sobą mylone i utożsamiane. Operatorzy MVNO wynajmują infrastrukturę sieciową od dużych operatorów, takich jak P4 czy Polkomtel i oferują swoje usługi pod własną marką. Subbrandy, z drugiej strony, są tworzone przez wiodące firmy telekomunikacyjne jako oddzielne marki skierowane do specyficznych grup klientów. Na przykład, marka Heyah jest subbrandem T-Mobile, skierowanym głównie do młodszej generacji użytkowników. Miś Plusha, pozwala docierać Plusowi do młodych odbiorców, a Orange wykorzystuje subbranda Nju Mobile do pozyskania klientów poszukujących prostych i elastycznych ofert telekomunikacyjnych. Subbrandy pozwalają dużym operatorom na dywersyfikację oferty i lepsze dostosowanie się do potrzeb różnych segmentów rynku bez konieczności tworzenia nowej infrastruktury.

Jedną z głównych różnic między MVNO, a subbrandami jest sposób zarządzania i niezależność operacyjna. MVNO działają jako niezależne podmioty, które mają większą swobodę w kształtowaniu swoich ofert i strategii marketingowych. Subbrandy natomiast są ściśle związane z macierzystymi firmami i korzystają z ich zasobów oraz wsparcia. Ciekawym przykładem subbrandu jest niewątpliwie Orange Flex, który poprzez zarządzanie usługami przez aplikację i model subskrypcyjny miał być alternatywą dla klasycznej oferty Orange. Znane na Polskim rynku telekomunikacyjnym są historie, kiedy to niezależne MVNO stawały się de facto subbrandami na skutek przejęcia kontroli nad kapitałem MVNO np. w 2021 Polkomtel przejął Premium Mobile, a w 2020 roku P4 zakupił 100% udziałów w Virgin Mobile.